DAG 3: Opgeven is niet het einde

Ik schrijf vandaag niet van in mijn fietsoutfit. Ik schrijf vanuit mijn zetel in Tielt. De nacht die volgde in Walcourt was er één met veel pijn, niet slapen, rillen en als ik dan even mijn ogen kon dichtdoen was er de huiskat Chausette die aan mijn tentje stond te krabben. Ik heb ieder uur zien passeren. ’s Morgens durfde ik mijn tent niet uit. Ik was letterlijk kotsmisselijk en het huilen stond me nader dan vriendelijk te zijn tegen Quentin. De man in wiens tuin ik beland was. Met een treinstation op 2 kilometer en het volgende pas op 90 kilometer, besluit ik van de trein terug te nemen. Die laatste 2 kilometer waren de vreselijkste van de reis tot nu toe. Teleurstelling weegt het zwaarst op uw fiets geloof ik.

Alta

Ik heb de hele nacht tijd gehad om te piekeren over waar die pijn nu toch vandaan kwam. En daarvoor moest ik terugkeren naar Alta. Juist onderweg naar Nordkapp, mijn vorige fietsreis. Wie vorig jaar naar mijn verhalenavond kwam, heeft het toen gehoord. Op de blog heb ik het nooit geschreven, ik ben er niet meer aan toe gekomen. In Alta heb ik 3 dagen op hotel verbleven omdat ik zo ziek was. Dehydratatie was toen het oordeel. Ik kon niks van eten nog binnenhouden. Alta was echter nog twee dagen rijden van Nordkapp en na 3 dagen was ik genoeg aangesterkt om opnieuw de reis te hervatten. Aangenaam was het niet. Ik was op, maar het contentement van het te bereiken was zo groot dat de koude, de wind en het zieke lichaam bijna niet meer te voelen waren.

Als ik nu voorbijga aan het jaar dat gepasseerd is, is het duidelijk voor mij. En na het doktersbezoek deze morgen ook nog eens bevestigd. Ik loop al eventjes rond met een blessure – sinds vorig jaar geloof ik. En er waren zo wat kleine pijntjes die bleven sluimeren, maar ze waren niet erg genoeg om in te grijpen. Ik meldde het wel eens bij een bezoekje aan de dokter, maar eigenlijk was er zoveel niet aan de hand.

Al is het wel zo als je alles begint op te tellen: niet goed slapen omdat je je niet meer kan ‘liggen’, na 7 uur rechtstaan qua werk volledig uitgeput zijn en bij grotere sportuitdagingen last hebben van je lijf… Gezond klinkt dat niet, maar ik dacht dat het eigen was aan ouder worden, en een lastig jaar.

Aan de ene kant moet ik dankbaar zijn dat de reis de blessure blootgelegd heeft en dat ik er nu iets kan aan doen. Aan de andere kant heb ik iets moeten opgeven waar ik al zit naar uit te kijken sinds november (toen kreeg ik het nieuws dat Andrea en Sara een kindje kregen). Niet alleen het bezoek, maar ook dat moment om weer echt in mijn lijf te kruipen, op mezelf aangewezen te zijn, een moment van reflectie en weer terug te gaan naar de basis van wie ik ben. En nu zit ik hier leeg in mijn zetel. Ik zal Amélie gaan bezoeken, maar het zal niet met de fiets zijn. Opgeven staat niet in uw woordenboek, tot je moet kiezen tussen opgeven of uzelf pijn doen. Laat ons zeggen dat ik al te veel dingen heb volgehouden die ik misschien beter eerder had losgelaten: de relatie, de job, de vriendschap…

Les geleerd?

Misschien is dat de les deze fietsreis. Ik hoef niet tot het uiterste van mezelf te gaan. Ik mag ook gewoon stop zeggen als het genoeg geweest is.

Ik ga mijn wonden likken, de kinesitherapie opstarten en zien wat de toekomst brengt. Die Alpen lopen voorlopig niet weg. En voor ik het weet zit ik weer op een fiets. Hoop ik. Geloof ik.

Wat wordt het dan nu? Opnieuw beginnen in Tielt denk ik. Eerst in dat nieuwe appartement. En als mijn lijf er weer klaar voor is, ga ik alvast oefenen op de Poelberg.

Baby nest vzw: mijn goede doel

Helaas zal ik mijn goede doel niet kunnen ondersteunen zoals ik het had willen doen. Uitstel is geen afstel. Wie al gesteund heeft, krijgt een postkaartje met gepersonaliseerd rijmpje vanop reis van me – al zal dat dus geen fietsreis zijn. En anders wordt het een homemade kaartje uit Tielt. Wie toch nog Baby nest vzw wil steunen:

Ze ondersteunen jonge moeders in kansarmoede met klerenpakketten, psychische ondersteuning, pampers en een babbel. Vanaf 15 euro krijg je een persoonlijk rijmpje toegestuurd van yours truly. Na de donatie met als vermelding ‘de amazone op de fiets’ via BE27 8909 5433 8773, stuur je me een berichtje via whatsapp +32 485 378 016 met je adres. Vanaf 40 euro krijg je een fiscaal attest daarvoor vul je je adresgegevens in hier: https://baby-nest.weebly.com/jouw-gegevens.html.

Ik eindig graag met:

“Voor wat het waard is: het is nooit te laat of te vroeg om te worden wie je wil zijn. Er is geen tijdslimiet. Start wanneer je wil. Je kan veranderen of je kan dezelfde blijven. Er zijn geen regels hoe het te doen. Je kan er het beste van maken of niet… Ik hoop dat je er het beste van maakt. Ik hoop dat je dingen tegenkomt die je doen schrikken. Ik hoop dat je dingen voelt, die je nog nooit hiervoor voelde. Ik hoop dat je mensen ontmoet met andere mening. Ik hoop dat je een leven mag leiden waar je trots op bent. Als je er niet trots op bent, hoop ik dat je de kracht hebt om opnieuw te starten.”