HET VERTREK: Van de Amazone zonder paard… op de fiets

‘k Ben er dan mee weg hé.

9 juli 2022 – 15 augustus 2022: Lund (Zweden) naar Nordkapp (Noorwegen)

En zo vertrek ik weer met mijn fiets. Alleen. Mijn tentje, mijn fiets, mijn benen op zoek naar de vrijheid van de fietsbaan, in mijn koppeke, in mijn hart, in’t leven. De amazone zonder paard (de naam van de gelijknamige dichtbundel die ik binnenkort wil uitbrengen) wordt de amazone op de fiets.

Ik weet niet waarom ik altijd naar die fiets teruggrijp. Heeft het te zien met het feit dat ik al die schooljaren door wind en regen fietste? Als een echte Viking terug thuiskwam en precies herboren was na zo’n tocht met veel tegenwind? Of heeft het met de koers te maken, die me nooit echt loslaat.

Ik denk dat ik fiets door het leven. Soms is’t in de Ardennen: scherp naar boven, scherp naar beneden. Over kiezelstenen, modderplassen en net iets te brede wegen waar ik dreig door een vrachtwagen van de baan gereden te worden. Soms is’t als Nederland: plat. Soms vals plat. Naar boven, maar ook naar beneden – alsof alles net iets te gemakkelijk gaat. Hoge bergen, diepe dallen naar alles waar ik mijn hart aan verpand.

7 jaar geleden: Compostela

’t Is 7 jaar geleden (2015) dat ik naar Compostela fietste. Al taarten bakkend toen nog. Groen achter mijn oren, maar man wat deed dat deugd. Voorbije jaren wilde ik al graag de Alpen nemen. De eerste keer werd ik halsoverkop teruggeroepen om de cafetaria van Tiegembos te openen. Vorig jaar ondernam ik de reis met mijn toenmalig lief met een treinreis tussendoor, maar dat was toch niet hetzelfde. Als dat alleen onderweg zijn. Ik en mijne fiets tegen de rest van de wereld. Zo voelt het nu dus weer. Like the very first time.

Misschien is het net omdat ik weer op zo’n cruciaal punt ben aangekomen in mijn leven: een weg met zoveel kruispunten dat mijn hoofd er van gaat tollen. Helemaal kapotgetold weet ik eventjes niet meer waarin of waaruit. En groeide de laatste weken dat idee weer: ‘Anneleen pakt uwe fiets en zet aan’ of misschien nog eerlijker ‘Anneleen zet gewoon aan’.

Is dat dan geen vlucht? Heb ik iets te bewijzen aan mezelf? Wil ik mijn keuzes die als verliezen voelen (want kiezen is verliezen) op dit moment compenseren?
Hmpf… Ik denk vooral dat ik zoveel heb willen bewijzen en gevlucht heb dat er maar één iets op zit: de (fiets)weg terugvinden naar mezelf.

Hoe ver is’t nog?

Ga ik er geraken? Ik weet het niet. Naar’t schijnt is Zweden een zeer desolaat land, maar misschien is dat net goed. Ik ga met mezelf op reis. Ook dat is weer die weg terugvinden: weer leren luisteren naar mezelf. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik mezelf zo verloochend heb, dat ik mijn eigen stem niet meer herken.

Na een paar dagen tobben en het idee al om Scandinavië te bezoeken op voorhand, viel het idee in mijn hoofd om dat uiterste punt op ons continent op te zoeken. Het idee om het zogenaamde meest noordelijke punt van Europa op te zoeken (wordt gezegd – maar is eigenlijk in de praktijk niet waar), spreekt tot de verbeelding om het uiterste in mezelf op te zoeken en er te geraken.

Je zou denken na al die fietsondernemingen dat ik ondertussen al weet waarin en waaruit, maar toch voelt het iedere keer aan alsof ik vanop nul begin. Alsof ik nu nog altijd niet weet of ik best 5 onderbroeken of er beter 10 meeneem. Of ik aan één fietsbroek genoeg heb en of ik wel die fietsgps nodig heb. En welke tent ik nu ga meenemen: die lichte maar waar ik mij precies gestapeld in voel liggen en ik eigenlijk mijn fietsgerief niet bij mij kan nemen. Of die mastodonte ronde tent die véél te veel wind pakt en 3 kilo weegt, maar die gemakkelijk opstaat en waar ik in kan ademen als ik de bomen en de weg op me zie afkomen na een dag fietsen? (’t is die laatste geworden)

Bon: een hoofd vol raadsels, vragen, spanning (sinds maandag al), maar ook dat tikkeltje angst: Waar begint ge nu weer aan? Gaat dat wel lukken? 2500 kilometer met veel te veel bagage ( zo lijkt het toch weer) en misschien wel weinig bevoorrading onderweg? Hoe gaat ge aan uw water geraken? Is’t niet te duur in Zweden?…

Morgen is’t zover. Om 9u10 neem ik de Flixbus richting Lund om zondagmorgen pas aan te komen en dan direct te moeten beginnen fietsen.

‘k Ben er dan mee weg hé. En weg ben ik.

Sponsor Villa Rozerood tijdens mijn tocht

Oh! Belangrijk: je kan me steunen tijdens de fietstocht of beter: Villa Rozerood steunen. Het enige ‘ziekenhuishotel’ in België. Gezinnen met één of meerdere zieke kindjes die grote ondersteuning nodig hebben bij het dagelijkse leven, krijgen daar de mogelijkheid om toch eens eruit te zijn. Omdat de zorg voor hun zorgenkindje er goed wordt opgevolgd. Je kan een kilometer of dag sponsoren. Vanaf 10 euro krijg je een persoonlijk rijmpje toegestuurd van yours truly op weg. Na de donatie met als vermelding ‘de amazone op de fiets’ via STEUN ONS | Villa Rozerood, stuur je me een berichtje via whatsapp +32 485 378 016 met je adres.

Met dank aan WARANZ BV Christophe Vandererven, Sterhoek en Schoonheidsspecialiste Patricia die al hun duit in het zakje deden en blinken op mijn social media feed of koerstruitje. En ook mijn mémé… die sponsorde al mijn eerste kilometer met 5 euro. Dus die goede start? Die is verzekerd.